UMiG Skępe

Borek to najbardziej urokliwy zakątek Skępego i całej okolicy. Ten około dziesięciohektarowy las położony jest na skraju północnego brzegu Jeziora Wielkiego, pozostałość dawnej, rozległej Puszczy Mazowieckiej, znany w całej okolicy.

Nazwa tego nietypowego kompleksu leśnego wynika z faktu, iż Borek stanowi pozostałość rozległych borów mazowieckich rozciągających się także na terenie północno - wschodniej części ziemi dobrzyńskiej. W Borku znajdziesz liczne okazałe drzewa i pomniki przyrody.

Parę słów historii...

Do wybuchu II wojny światowej na terenie powiatów włocławskiego, lipnowskiego i nieszawskiego istniało 458 majątków ziemskich. Każdy właściciel obowiązkowo utrzymywał ogród lub park. Po wojnie ich liczba zmalała o połowę. Większość istniejących ogrodów stanowiły parki dworskie lub pałacowe. Niektóre jednak były związane z uzdrowiskami, inne z obiektami fabrycznymi, jeszcze inne z klasztorami. Tak było w przypadku parku podarowanego przez właściciela bernardynom w Skępem.

W przeszłości był własnością klasztoru bernardynów aż do 1864 roku. Obecnie pełni rolę parku, nad którym opiekę sprawuje nadleśnictwo. Z czasem zbudowano tu kapliczkę, a okoliczni ziemianie wybrali ten teren na miejsce wiecznego spoczynku. W XIX wieku (około 1805 roku) wzniesiono budowlę na wzór warszawskich Powązek. W niszach spoczęły szczątki wielu znakomitych obywateli ziemi dobrzyńskiej.

Borek stanowi formę pośrednią pomiędzy drzewostanem naturalnym a założeniem parkowym. Jego skład gatunkowy jest bardzo urozmaicony.

Przeważają: buki zwyczajne, dęby, jarząby pospolite, kasztanowce zwyczajne, jawory, klony (klon zwyczajny, klon jawor), lipy drobnolistne, modrzew europejski, sosny, śliwa mirabela.

W poszyciu rosną krzewy: ałycza (śliwa wiśniowa), dziki bez czarny, bez koralowy, jałowce i maliny.

Obok gatunków rodzimych na uwagę zasługują gatunki egzotyczne takie jak: kasztanowiec biały, cyprysik groszkowy, leszczyna turecka, jałowiec chiński, świerk kłujący, daglezja, dąb czerwony, robinia akacjowa (błędnie nazywana akacją), żywotnik zachodni (tuja) i tawuła. Niektórych gatunków już nie ma.

W Borku znajdują się dęby - pomniki przyrody.

Gniazdują tu gawrony, które tworzą w koronach drzew całe kolonie. W latach sześćdziesiątych XIX wieku Borek był miejscem lęgowym dla gromad czapli. Oprócz gawronów gniazdują wróble, sikory, sowy, dzięcioły, kukułki, kwiczoły, kosy, szpaki, drozdy, czasami można spotkać bażanta.

Swoje miejsce mają tu wiewiórki, nietoperze, krety, zające i jeże.

Od strony południowej rosną: żywotnik pospolity, świerk, brzoza, wierzba. W runie rośnie m. in. niecierpek pospolity, konwalie majowe, paprocie, niezapominajki, glistnik jaskółcze ziele, barszcz zwyczajny, złoć mała, a od strony zachodniej - nawłoć.