UMiG Skępe

Kościół w Skępem

Pierwsze wzmianki o parafii Skępe pochodzą z 1453 roku. Prawdopodobnie wtedy pobudowano pierwszy drewniany kościół w okolicy rynku skępskiego. Zabudowa Skępego była drewniana. Często ulegała spaleniu. Podobnie stało się z drewnianym kościółkiem. W XVII wieku właściciel Skępego, Jan Garwaski herbu Grzymała, ufundował nowy drewniany kościół pod wezwaniem świętego Stanisława. Na początku XVIII wieku kościół spłonął. Nowym właścicielem miasteczka został Józef Paweł Zieliński, który zmarł w 1734 roku. Był ziemianinem, po swoim ojcu odziedziczył dobra skępskie, był kolatorem klasztoru w Skępem oraz fundatorem nowego kościóła parafialnego w Skępem. Budowla spłonęła. W 1777 roku agendy parafialne przeniesiono do kościoła bernardynów w Wymyślinie. W latach 1818 - 1820 pozostałość po dawnym kościele parafialnym rozebrano. Obok kościoła znajdował się cmentarz. Dziś w tym miejscu stoi drewniana dzwonnica i niedawno zbudowany drewniany kościółek parafii Miłosierdzia Bożego

Dzwonnica

W ostatnich latach na wzniesieniu w pobliżu rynku stanął także drewniany kościółek pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego. Okoliczni mieszkańcy mają swoją parafię. Dziś w miejscu dawnego kościoła stoi nowy, a obok niego stara dzwonnica. W drewnianej dzwonnicy zawieszono dzwony z rozebranego kościółka. Nasza skępska legenda głosi, że gdy stary kościół przewrócił wicher, dzwony z jego wieży potoczyły się ze wzgórza i utonęły w jeziorze. Od tego czasu niektórzy ludzie słyszą podobno głos dzwonów, a jezioro ma nazwę Jezioro Święte. Do czasu wybudowania kościoła parafii Bożego Miłosierdzia stara, drewniana dzwonnica stała samotnie na niewielkim wzgórzu. Jest ona obiektem wzniesionym prawdopodobnie przy budowie kolejnego kościoła. Takie dzwonnice budowano na planie kwadratu w konstrukcji słupowo – ramowej, o ścianach pionowych, szalowanych deskami, przykrywano dachami namiotowymi. W czasie wycieczki warto zwrócić uwagę na ten drewniany obiekt świadczący o zamierzchłej przeszłości oraz o dziele rąk nieznanych nam mistrzów rzemiosła. W naszej okolicy zachowało się niewiele takich obiektów.